Een unieke sjaal

Mme natuurlijk-rijk vertelt;

Ziehier onze Sjarel, met voor de gelegenheid een sjaal aan. Het is waar, zo koud is het nu ook niet meer, maar toch 't is wel een beest dat eigenlijk niet van hier is. Hij komt uit het verre Vietnam en heeft daar nog in de rijstvelden staan ploeteren. Soms verteld hij daar wel eens over, heelder avonden hangen wij dan aan zijn lippen. Maar wat wil je zo moederziel alleen in een vreemd land ver weg van al zijn vriendjes. Maar voor de rest hebben we er geen klagen over 't is zindelijk en fleurt ons interieur wat op. Alleen het schoonmaken dat is een ander paar mouwen; dat laat ik meestal aan manlief over, die heeft meer ervaring in het verzorgen van dieren. Nu moet ge weten, ja ge kunt dat op deze foto niet zien hé, dat daar zelfs nog een intact gebit en al aanzit. En hij heeft dat zo graag hé dat zijn tandjes gepoetst worden en af en toe eens geflost, ja ja dat is belangrijk hé! Soit, ik heb het gevoel dat ik wat aan het afwijken ben.

Ik wilde dus een sjaal die past bij mijn nieuwe jas en dus ging ik op zoek naar stof. Op naar Eindhoven, eerst naar de Toetenel; man man man wat een aanbod hebben ze daar, om vervolgens helemaal achterover te vallen op de stoffenmarkt die daar op dinsdag wordt gehouden. Het was niet moeilijk om iets naar mijn zin te vinden, het was eerder moeilijk om te kiezen. Ik kreeg onlangs nog de tip dat ik volgende keer zeker langst het smitje moet gaan.
Thuis bleek echter dat ik de stof te kort had gekocht. Dus verlengde ik hem met een ander stofje en zodoende heb ik nu een sjaal met aan elke kant een andere kleur. De bovenkant maakte ik af met plooikes en de onderkant met neepkes et voila, meer moet dat niet zijn.

Oh ja, dit kan ik jullie ook nog laten zien; mijn naaidoosje, gevonden op één van mijn vele rommelmarkt-bezoekjes. 'T zag er nog geweldig uit; manlief moest er alleen enkele kleine nageltjes opnieuw inkloppen.

Eropuit

Ik weet niet wat het is; komt het door die weken sneeuw en koude, komt het door het ontluikend lentegevoel? In ieder geval hebben wij enorm veel zin om eropuit te trekken. Vandaag gingen we dus naar Heist op den Berg; de rommelmarkt aldaar behoort tot één van onze favorieten. Met rommel, bloemen, groenten en fruit, wat kippen en konijnen, ... is er genoeg te zien. Zelfs de kringloopwinkel is er elke zondagmorgen open en op hun parking vind je bovendien een klein bio-marktje met groenten en brood. Proef bij de bio-bakker zeker hun speculaas, gewoonweg verrukkellijk, we kennen hen nog van de tijd dat we in Antwerpen woonden.
Op de rommelmarkt ging ik op zoek naar een nieuwe kom voor de kippen om ze daarin de keukenresten aan te bieden. Voordien stond er een chique schotel van een oud servies, wat ik wel grappig vond, maar dat vroor deze winter stuk. Uiteindelijk vond ik een geschikte emaille kom.

Dochterlief was ondertussen in de buggy in slaap gevallen zodat ik met haar verder wandelde naar de Averegten. Dit Provinciaal Groendomein is zo'n 100 hectare groot en heeft een mooie natuurlijke afwisseling tussen bossen en weilanden.
Vrouw- en zoonlief begaven zich met de auto naar daar en wachtten ons op in de mooie ecologische speeltuin.
Ondertussen was het zonnetje aardig beginnen schijnen en genoten we nog van een mooie wandeling langs de bijenhal, de plantentuin, de boerderij met schapen, kippen, edelherten, everzwijnen, ... .
Wees maar zeker dat we er van genoten hebben.

Wafelenbak

Niks zo geweldig dan een goeie wafelenbak. Ik zie het nog zo voor mij hoe ik als kind telkens in de buurt was als er wafels gebakken werden. En dan maar hopen dat er te veel beslag in de machine zat zodat ik de kantjes kon opeten.
Nu is de ene wafel de andere niet, wij hebben ze hier thuis het liefst lekker krokant en laat ons daarvoor dan ook een geweldig familie-recept hebben.

Voor ongeveer 50 wafels maak je een beslag van;
1 kg zelfrijzende bloem
750 gr boter
750 gr suiker
10 eieren waarvan je het eiwit stijf klopt
6 pakjes vanillesuiker
1 glas melk
goed mengen en dit alles minstens een half uur laten rusten.
En dan is het bakken geblazen.
Je zal zien dat de wafels in het machien nog wat zacht zijn, maar dat ze al snel wat harder worden. Smakelijk!


De wafels presenteer ik hier trouwens op een zelfgemaakte taart-schotel in keramiek. Na zoveel jaren keramiek-les te hebben gevolgd krijgt ge wat bijeen van pottekes en pannekes, beelden, sculpturen en gebruiksvoorwerpen. Zoals je ziet werk ik het liefst zo natuurlijk mogelijk, tsjien vanwaar zou dat komen!?

Nog meer keramiekwerkjes zie je hier en hier en hier en hier.

De tafel, onze keukentafel, is trouwens een echt erfstuk zoals wel meer van de meubels in ons huis. Ze is nog van mijn overgrootmoeder geweest en er hoort nog een leuk verhaal bij. De barst in de tafel is er trouwens gekomen na een spelletje kaart spelen, troef als ik het me nog goed herinner. Er werd toen zo hard op de tafel geklopt dat er een hele barst in kwam. Dat noemen ze nu een interieur met een ziel.

Ridderharnas

Zoonlief is niet alleen zot van dino's, maar ook van ridders. En wat heeft een echte ridder allemaal nodig; een zwaard, een schild en natuurlijk ook een harnas. In de Middeleeuwen droegen ridders maliënkolders, deze soepele harnassen waren gemaakt van kleine ijzeren ringetjes en konden zo de meeste zwaardslagen tegenhouden.
Zo'n harnas kun je gemakkelijk namaken door met hennep-bindtouw te breien. Je vind dat bijvoorbeeld in de Hema.


Moeilijk is dat eigenlijk niet; voor de voorkant zet je een stuk of 34 steken op goed voor een harnas met een breedte van ongeveer 25 centimeter. Is de ridder wat smaller of breder uitgevallen dan zet je een paar steken meer of minder op. Brei alleen rechts tot je een rechthoekige lap hebt en hecht alle steken af.
Voor de achterkant brei je net hetzelfde lapje of ietsje langer. Nu nog de schouderbanden maken door 2 lapjes te maken van elk 10 steken breed en zo'n 15 à 20 cm lang. Nu nog alles in elkaar zetten door de schouderbanden vast te naaien aan de achterkant. Vooraan gebruikte ik daarvoor zilver of goudkleurige knopen en nog een lintje of touwtje aan de zijkanten om deze bij elkaar te houden als je het harnas draagt. Zoonlief is er in ieder geval dolblij mee.

En een ridder heeft natuurlijk ook een woonst nodig aangepast aan zijn status; een kasteel dus. Met een doos knutselde hij prompt onderstaand stulpje ineen.


En als ge zo een paar ridders hebt verslagen dan kunt ge u misschien zelfs een tweede kasteel veroorloven.


Of zelfs een derde;


Of inderdaad een vierde;


Of na een heuse kruistocht zelfs een vijfde;


Verder zijn wij hier heel vredelievend hoor.

Mme natuurlijk-rijk

Heeft deze blog gekaapt. Inderdaad in plaats van berichtjes over tuinplannen en werkjes, zaadjes en beestjes zal je hier de komende tijd berichtjes terugvinden van wat ik allemaal uitspook.

En om jullie niet te hard te bruuskeren dacht ik met volgend bloemstukje te beginnen, dat ligt dan toch nog iets of wat in de tuin-interesse.


'T is eigenlijk helemaal niet zo moeilijk. Men koopt 2 halve isomo bollen en behangt deze met mos, ik gebruikte hiervoor krammetjes die je in elke tuincentrum vind. Dan komt de binnenkant aan de beurt; ik gebruikte een lijmpistool om de sierappeltjes vast te hechten maar tandenstokers moet ook gaan, zij het iets moeizamer. Et voila klaar is kees.

Nu mijn dochterlief sinds een aantal weken is beginnen stappen; dacht ik haar te verrassen met een passend kadootje; en wat is er passender dan een poppenwagentje. Op zolder had ik nog een oud exemplaar staan, het houtwerk was nog prima maar de stof was helemaal afgebleekt. Op een feestje raakte ik met meisjesmama aan de praat en ze gaf me de tip om bij het verwijderen van de oude stof foto's te nemen zodat ik de verschillende tussenstappen niet zou vergeten. En zodoende maakte ik op de naailes eens geen kledingstuk maar een nieuwe bekleding en bijpassend lakentje. De stof kocht ik van een oud vrouwtje op een rommelmarkt in het begijnhof in Turnhout.
Het maken verliep eigenlijk heel vlot en dankzij mijn foto's kreeg ik de stof ook gemakkelijk op de juiste plaats. Restte enkel nog alles te bevestigen aan het poppenwagentje. Aangezien ik geen geduld had om te wachten op de thuiskomst van manlief schakelde ik mijn grootvader in. Het enige wat hij nog moest doen was de ijzeren baren waar de stof rond hangt terug aan het poppenwagentje te bevestigen. Dit bleek echter niet zo eenvoudig te zijn en ik zag hem sukkelen. Uiteindelijk nam hij een tang en waar ik voor gevreesd had gebeurde; er kwam een scheur in de stof. Kreeg ik het daar efkes en mijn grootvader maar zeggen dat dat toch maar een voiturke is, grrrrrrrrrrrrrrrrrrr! Soit nu weten jullie ook ineens waarom daar een bloemetje hangt. Maar het leukste van al is natuurlijk om te zien hoe dochterlief als een echt meisje met haar poppenwagentje rondrijdt, geweldig gewoon!

Het jaaroverzicht

Ik heb niet stilgezeten het afgelopen jaar!
Ik maakte huisjes,


zelfs per paar.


Zaaide zaadjes,


plukte (on)kruid weg.


Genoot van de bloemenpracht


en van de heg!

Vierde feest


en maakte veel plezier!


en ziehier een heel gek dier.


De vlinders fladderden af en aan


en onze Bassette kippen deden het helemaal niet rustig aan.


Plantte nog wat hier en nog een beetje daar,


en nog was ik niet helemaal klaar.

Ook de Houtlandschaapjes kwamen ons vergezellen,


en af en toe deden we zelfs van kokerellen.


Het oude jaar is nu bijna klaar.
En ik wens jullie dan ook ne gelukkige nieuwjaar.

Onder de sterren

Het ziet er naar uit dat we de Kerstdagen gaan overleven. Morgen nog één feest en dan kunnen we eindelijk eens 2 dagen normaal eten, vooraleer we weer met de eindejaars- en nieuwjaarsfeesten beginnen. Grote voordeel is wel dat we nu al 5 dagen niet hebben moeten koken, behalve soep dan want een mens snakt echt naar iets licht en gezond dezer dagen. Ik kan u nu al wel de tendensen van de afgelopen Kerstfeesten meegeven; gefrituurde dingen blijven het goed doen, zeker voor de kids. Zo aten we al 2 keer frietjes, kroketjes, kaaskroketten en garnaaalkroketten. Ook ijs als dessert blijft het goed doen; met fruitsla, crumble of gewoon een stronk succes gegarandeerd.

Onder het motto nodig eens een hongerige uit kregen we met Kerstmis een koppeltjes houtduiven op bezoek. Ze hadden het meteen naar hun zin op ons vogelvoederplekje en zodoende werd de rest van de familie ook opgetrommeld om mee feest te komen vieren. Houtduiven zijn nu niet echt de meest sexy beesten, maar ja we zijn hier voor de biodiversiteit hé. Ondertussen zijn ze al met een stuk of 10 en vanaf dat ik wat vogelvoeder heb gestrooid komen ze uit de omliggende bomen aangevlogen om zich vol te vreten. In een mum van tijd is alles op en blijven de andere vogeltjes verbaasd en hongerig achter. Een neef die vandaag langs kwam en regelmatig gaat jagen wilde meteen zijn geweer gaan halen. Ik heb nu dus echt het gevoel dat ik hier hapjes zit vet te mesten voor de jagers, maar van mijn erf moeten ze in ieder geval wegblijven.


Tussen al het feestgedruis door maakten we zondag tijd om een slee-wandeling te maken. Langs rustige weggetjes naar het bos; was me dat genieten met een super zonnetje, zalig. Ook zoonlief amuseerde zich; met zijn voorraad sneeuw probeerde hij ons te bekogelen.


En ondertussen genieten wij binnen volop van onze kachel. Niks zo gezellig dan in de zetel neer te strijken met zicht op een brandend haardvuur.


Ik schreef hier al eens eerder over de problemen die we hadden omdat ze slecht trok en we soms bijna uitgerookt werden. Maar die problemen lijken voorgoed van de baan nu ik de schouw een stuk hoger heb gemaakt zodat ze goed boven het dak uitsteekt. Ga nu niet op zoek naar een zwarte schouw zoals hieronder want je zal ze niet vinden. Aangezien ik zo'n blinkende inox buis maar niets vind heb ik deze zwart geverfd.









































En ondertussen zijn de dagen weeral aan het lengen; tegen het einde van de week hebben we al 6 minuten gewonnen, joepie!

De aanhouder wint

Dieren, ge hebt er uw werk mee; soms zijn ze even erg als kinderen en is het nodig om de grenzen duidelijk aan te geven.
Neem nu dochterlief, ondertussen al meer dan 16 maanden oud en bijzonder kieskeurig op haar eten. Mama's pap gaat er altijd in maar dat kan niet gezegd worden van bijvoorbeeld de korstjes van haar boterhammen; die knabbelt ze vakkundig af. Ook durft ze haar bordje wel eens weg te zwieren als het haar niet aanstaat. En waag het niet om een banaan of kaas te eten zonder haar ook iets te geven; je zal het snel horen!

Wat de schapen betreft moet ik eerlijk toegeven dat ik niet helemaal voorbereid was op de winter. Waarmee ik helemaal niet wil zeggen dat onze schapen niet goed verzorgd werden; integendeel ze kregen extra hooi, maar op een niet efficiënte wijze, en ook schapenkorrels, wortelen en wat groenteresten. Maar om daar heel de winter mee toe te komen, nee daar was ik niet op voorzien. Maar wie sprak daar over deadlines? En dus ging ik vorige week 500 kg voederbieten halen. Ze waren met de hand uitgedaan, wat beter zou zijn voor de bewaring, ik heb het ook maar van horen zeggen. Voor 25 euro had ik een hele aanhangwagen vol.
Gelukkig kon ik voor de vorstvrije opslag bij de grootouders terecht. De aardappelenbak, waar de dahlia knollen in bewaard werden, werd leeggemaakt en zodoende kon ik al een groot deel daar bewaren. De rest ging in grote tonnen. Met wat doeken erover moeten ze er tegen kunnen.
Maar het grootste probleem was nog om de schapen de voederbieten te laten eten. Ik had als tip gekregen om ze met een spade een beetje door te steken.


De eerste dagen hebben ze er eens aan geroken. Na enkele dagen deden ze al eens een hapje maar dat was het dan ook. Vrouwlief en vooral ook mijn schoonmoeder hadden het erg moeilijk met hun smekend geblaat. Terwijl de grootvader me geruststelde dat als ze honger hadden ze wel gingen eten.
En vandaag was het dan zover; toen ik een nieuwe lading voederbieten bracht begonnen ze er bijna voor te vechten. Na een uurtje was alles al op.
En als beloning kregen ze later op de dag nog wat hooi in mijn nieuwe hooiruif (enkel nog een dakje maken). En met de opvangbak, merci Bart voor de tip, had ik amper verlies.
Wij zijn er dus helemaal klaar mee. Enkel dochterlief nog ;-)


En ps als ge het mij vraagt kijken mijn schapen toch net iets vriendelijker dan hier, heb ik gelijk of heb ik gelijk!

Zo mooi

"Leven is als sneeuw, je kunt het niet bewaren.
Troost is dat zij er was, uren, maanden, jaren ..."

Herman van Veen

Dit tekstje kwam ik vandaag tegen. Ik vond het zo mooi en zo toepasselijk dat ik het graag met jullie wil delen. Samen met enkele sfeer-fotootjes.

Oh denneboom

'T is weer de periode van Kerstmis en dus probeert men ons een "groene kerstboom" aan te smeren. Als men het over de kleur heeft kan ik nog volgen maar anders lijkt het me vanuit ecologisch standpunt beter om gewoon uw kamerplant te versieren. Maar Kerstmis zou Kerstmis niet zijn zonder, hé tijdtussendoor. En dus zetten wij zonder scrupules een echte boom. Met kluit want dan kunnen we nog proberen hem terug te planten, al zal dat met deze temperaturen niet vanzelfsprekend zijn en bovendien is het met de boom van vorig jaar ook niet gelukt. Tot vorig jaar konden wij voor de luttele prijs van 5€ een mooie grote boom uitkiezen bij iemand die wat kerstbomen had staan. Maar wegens de pensioengerechtigde leeftijd moest ik dus op zoek naar een meer commercieel ingesteld iemand. Ach 15 € dat gaat de pret niet drukken.

Dachten wij even creatief en origineel te zijn. Dat was buiten face book gerekend; want enkele dagen geleden kreeg ik daar volgend berichtje te lezen;
"Ik versier mijn kerstboom met dingen uit de natuur.
Maak slingers van gedroogde bloemen, bessen en andere vruchten. Gebruik wilde appeltjes, dennenappels … als kerstballen. Tint houten schijfjes met notenbeits, rodebietensap of andere plantaardige verfstoffen en vraag dan een volwassene dat hij er een gaatje doorboort, zodat je ze aan een lint kan rijgen. Vlecht kleine kransjes met stro, hulst, maretak, dennentakken … Maak gelijkzijdige driehoeken met takjes en bind ze met twijgjes of wol per twee tot sterren aaneen." Dit alles komt uit het boekje 366 tips voor de biodiversiteit.

Soit, wij zijn toch wreed content met onzen boom versierd met dennenappels voor de gelegenheid wat opgepimpt met een goudlaagje, het mag iets hebben hé. En wat houten kerstdecoratie in de vorm van hartjes, dennenbomen en sterren die vrouwlief meebracht van haar favoriete winkel X terwijl ik in de gietende regen stond. Ik herinner me dat nog heel goed ;-) Schoon hé.


We gaan wel enige overdaad tegemoet; we beginnen met kerstavond om pas 5 feesten later, op 28 december te stoppen. Om dan terug te beginnen met oudjaar, als ik daartegen nog pap kan zeggen tenminste.

'T is kak

Bij deze wil ik me allereerst excuseren voor mijn taalgebruik. Ook raad ik mensen met een gevoelige maag of diegene die op het punt staan om te gaan eten aan om een andere keer terug te komen kijken. Schrijf dus straks niet an de reacties dat ik je niet gewaarschuwd heb.
Nee hoe schoon het leven op den buiten ook is; met schapen, kippen en een konijn. Soms is het gewoon kak; en dat bedoel ik deze keer heel letterlijk. Vandaag voelde ik me echt een keuterboerke. Het begon bij de schapen; die kregen vorige week wat extra hooi, maar aten duidelijk niet alles op. Het werd dan ook geleidelijk aan hun vast rustplekje, het enige plekje trouwens dat daardoor geheel sneeuwvrij was, dit tot groot jolijt van de kippen die zo toch nog iets konden scharrelen. Misschien moet ik toch maar een hooiruif ineen knutselen want ik had echt wel een volle kruiwagen vol of heb je met een ruif evenveel verlies? In ieder geval stonk het goedje geweldig zo doordrenkt met *** en ***, daar moet ik geen tekeningske bijmaken zeker.






















Op naar Flappy, ons konijn. Ik schreef hier in een reactie al eens dat het een echt proper beestje is. Zomer of winter; hij doet altijd braaf zijn boodschap in één hoekje van zijn buitenren. En dan moet ik het dus gewoon af en toe opruimen, nee niet met de blote hand, wat dacht je. Ondertussen heb ik hier al een hele doos met van die plastieken handschoenen.

















En dan hebben we de kippen natuurlijk nog. Ik kan je verzekeren dat hun kot van begin tot einde onder de *** lag; dat komt natuurlijk allemaal door de sneeuw waardoor ze veel binnen zaten. Met aangepast werkmateriaal; te herkennen aan het kippenlogo ging ik aan de slag.
En zo kunnen ze er allemaal weeral tegen se.
En nu hijs ik me nog snel in een deftig hemd om lekker te gaan eten, ik speel echt niet heelder dagen voor boerke hoor ;-) of wat had je gedacht!

Uitkijken naar de moestuin

Gelukkig dat Bart me er enkele dagen geleden attent op maakte dat het de hoogste tijd is om de Velt zaden te bestellen. gelukkig stak het boekske nog ergens in de krantenbak; het verzamelpunt van alle nog door te nemen lectuur. Maar eerst dus eens kijken wat er de houdbaarheidsdatum al ruimschoots heeft overschreden. Dille, koreander, pastinaak, suikermaïs en spinazie van het type vroeg reuzenblad vlogen dus naar de kippen. Gelukkig hier geen last van bonenkevers zoals hier wel het geval is.

Wat er overblijft is het volgende;
bij de kruiden; dille, peterselie en kervel.
bij de koolgewassen; enkel nog wat radijzen (wij zijn ook geen echte kolenliefhebbers)
bij de bladgewassen; veldsla en spinazie
bij de vruchtgewaasen; 2 soorten courgetten
bij de wortelgewassen; zomerwortelen
geen peulgewassen
de groenbemesters; phacelia en witte lupine
tomaatjes van de nieuwe tuin; washington en olijf
citroenkomkommer en nog een ander ras; de vroege Russische

Niet dat ons moestuintje dit jaar zo groot zal worden; maar toch wil ik er nog wel enkele soorten bij. Te beginnen met pompoenen; aangezien ik dit jaar vergeten ben zaad te nemen bestel ik zeker mijn favoriet; de oranje Hokkaïdo. Deze kleinvruchtige pompoen heeft in tegenstelling tot al die reuzepompoenen een vollere en zoetere smaak en ook het vruchtvlees is heel wat vaster. Ook de butternut pompoen wil ik zeker bestellen alleen al maar omdat ik gek ben van de pompoen Hamilton van Jamie.
Bij de kruiden mag natuurlijk de basilicum niet ontbreken en ook koreander wordt hier wel gesmaakt in een kruidig potje en dan nog wat bieslook om het geheel af te werken.
Bij de bladgewassen mag de pluksla en de rucola niet ontbreken. En ook de hertshoornweegbree waarover Bart spreekt is een goede keuze; het heeft een bijzondere smaak en ziet er alleen al heel mooi uit.
Bij de wortelgewassen mag ik niet vergeten terug rode biet te bestellen en natuurlijk ook de pastinaak.
En als laatste nog een pakje labbonen. Deze bonen doen me elke keer denken aan ons reisje naar dit mooie plekje in Frankrijk waar we het labbonen-perkje toch wel serieus hebben opgepeuzeld.
Oh ja en natuurlijk nog wat kiemgroenten.

Welkom thuis

Mijn zus; 't is een straffe! Eerder schreef ik hier al eens over haar avonturen en Afrique. Een drietal jaar geleden zette ze voor het eerst voet op Afrikaanse bodem en ondertussen brachten verschillende NGO’s en hobbelige wegen haar doorheen heel Oost-Afrika. Als fotografe voor artsen zonder grenzen en artsen zonder vakantie zag ze een continent met veel armoede en ellende. Maar dat niet alleen; ze zag adembenemende landschappen, fascinerende culturen en rijke tradities; een verhaal dat ook verteld moet worden.

En vandaag, op dit eigenste moment zet ze na 3 maanden verblijf in het land van de “Swahili’s”, the people of the coast, terug voet op Belgische bodem.
Ik zei toch al dat het een straffe is!

"De kust van Kenia en Tanzania heeft een soort magie over zich die moeilijk te vatten is in woorden. Gedurende meer dan tweeduizend jaar stuwden passaatwinden handelsreizigers uit India, Oman, Yemen en later Portugal af en aan de Oostkust van het Afrikaanse continent. Op zoek naar kruiden, goud, ivoor en slaven brachten ze met hun dhows de ingrediënten aan land die de basis zouden vormen voor een unieke etnische mix van mensen die je tot op de dag van vandaag leest op de gezichten van dit kustvolk. Een volk dat zich niet langer Afrikaans kan noemen, maar eerder een melange van Afrika en de Indische Oceaan".

Naast Kenia en Tanzania bracht ze ook veel tijd door op Zanzibar. Een plaats die voor velen tot de verbeelding spreekt. Haar hoofddoel hier was om familieportretten te maken. Families met verschillende afkomsten, verschillende gezichten. Individuele verhalen die de geschiedenis tot leven brengen.

"Het vraagt veel geduld, maar pole pole krijgt de reeks vorm. De mix van mensen boeit me mateloos. Een paar dagen geleden ontmoette ik een man, afkomstig uit Oman. Over de afkomst van zijn grootouders wou hij niet veel kwijt. Maar later bleek dat zijn overgrootvader van Oman was, maar zijn overgrootmoeder uit Zaire afkomstig is.. Ze kwam in Zanzibar terecht als slaaf en dat is niet iets waar men op Zanzibar mee te koop loopt. Later maakte ik een portret van een oude man, mzee zoals ze hier zeggen, oorspronkelijk van Zanzibar met aan elke kant van zijn zijde een vrouw. “I have 2 wives, we all live happily together in this house” en een paar dagen later bracht ik de namiddag door met Bi kidude, een van de oudste inwoners van Zanzibar en de grootste Taarab queen van haar generatie".

"De swahili kust is pure magie, niet enkel de parelwitte stranden, de geur van verse kruiden, de met ruïnes bezaaide kustlijn, de rode gloed van ochtenzon, .... maar des te meer zijn inwoners maken deze plaats een paradijs op aarde."

Deze reis heeft als uiteindelijke doel oprechte portretten te maken van een unieke cultuur en dit in de rand van het open doek filmfestival. Ik hou jullie op de hoogte!

En in tussentijd beveel ik jullie de site van mijn zus van harte aan met nog meer wondermooie foto's en verhalen. Zeker kijken!

Rillen van plezier

Wat ben ik toch een gelukzak. Net nu heel het land vandaag in de file stond moest ik weer eens niet werken. Ik schrijf weer omdat ik een zalige job heb met zalige uren. In plaats van de doorgaans 8 uren die de meeste werkmensen werken; doe ik er doorgaans heel wat meer. Dit heeft als grote voordeel dat ik dan ineens veel uren doe, waardoor ik eigenlijk minder moet gaan werken. Zo kon ik dus vandaag optimaal genieten van de sneeuw.
Het begon al deze ochtend; toen zoonlief ontdekte dat het gesneeuwd had wilde hij natuurlijk meteen naar buiten. Het gebeurt niet alle dagen dat hij zo snel ontbeten heeft en aangekleed is en zodoende stonden wij dus al 's morgens in het halfduister in de sneeuw te spelen.
Ondanks dat ik binnenshuis de nodige werkjes had kon ik toch volop genieten van het uitzicht en vooral van het af en aanvliegen van al die vogels die bij ons komen smullen; pimpel- en koolmezen, huismussen, ringmussen, heggemussen, kuifmezen, staartmezen, roodborstjes, merels, vlaamse gaaien, ... . Maar ze eten hier echt wel de oren van mijn kop. Na enkele uren was de voedertafel en alle andere vetbollen en voedersilo's al leeg. Als dat zo verder gaat de rest van de winter!
En dan moeten onze dieren natuurlijk ook nog de nodige extra zorgen krijgen; zodoende worden de drinkemmers 's nachts binnengehaald, de kippen extra verwend met graan, Flappy ons konijn krijgt wat brood en een maïskolf en de schapen krijgen hooi, korrels en wat wortelen. Voor de schapen is het moeilijk om het water ijsvrij te houden, al vraag ik me wel af of ze niet gewoon zoals de vogels sneeuw eten. De schapen zijn het ondertussen al goed gewoon dat ze wat extra's krijgen en beginnen nu telkens te blaten als ze me zien. Al hoop ik natuurlijk dat het niet van de honger is; hoeveel extra eten geven jullie eigenlijk?

En toen zoonlief thuiskwam van school was hij nog lang niet uitgespeeld en dus mocht ik nog even hard met de slee rondlopen, al keken de schapen ons wel raar aan!

Vogels voeren

De vogels hebben ons nu echt nodig om te overleven. Met deze weersomstandigheden is het letterlijk een kwestie van leven of dood. Bijvoeren is dus geen overbodige luxe, maar een noodzaak voor veel vogels om de winter te overleven. En het leuke is natuurlijk dat je er veel kijkplezier voor terugkrijgt.