Home sweet home

De vakantie op ons plekje in de Ardennen was geen onverdeeld succes. Nee geen klagen over het weer; we genoten enkele dagen van een zalig lente-zonnetje. Ook maakten we mooie wandelingen en uitstapjes; zo aten we ons eerste ijsje van het jaar op een zonnige bank in Durbuy en zoonlief was helemaal onder de indruk van de grotten van Remouchamps. Maar dochterlief sliep nog slechter dan thuis, en daar is het ook al niet zo geweldig, en werd dus veel te vroeg wakker. De eerste dagen lukte het nog wel om haar terug in slaap te krijgen, maar ze had al snel door dat ze bij ons op de kamer sliep en zette haar keeltje dus open. Bijgevolg was iedereen vroeg wakker en zaten wij soms om 6 uur al te ontbijten en om 7 uur te knutselen of spelletjes te spelen en dat is nu niet echt het idee dat ik heb van vakantie.
Zoonlief bewees echter weer dat hij de beste schattenzoeker is; ongelooflijk hoe hij er steevast in slaagt de mooiste slakkenhuisjes, stenen of mooi gevormde takken te vinden. Deze keer vond hij onderstaande tand; ik vermoed van een everzwijn, maar dat is eerder een wilde gok.


Buiten de talrijke roof- en andere vogels, bijen, hommels en citroenvlinders zagen we ook nog enkele aangereden, dode exemplaren; een vos en twee dassen. Vorig jaar zagen we ook al eens een aangereden das, dat was het eerste exemplaar dat we in die 10 jaar zagen, dus ik vermoed dat het beter gaat met de das euh uitgezonderd deze exemplaren dan.

Op de terugweg stopte ik bij een tuincentrum waar hier ook over wordt gesproken, ik ging er horen of ze er het peperboompje hebben, maar dat viel weer tegen, misschien moet ik toch maar eens een uitstapje naar Gent overwegen. Ik nam dan maar een Cornus Mas mee, plaats voor meer hadden we in de auto niet en zelfs deze moest vooraan bij vrouwlief staan. Ze was daar niet echt helemaal mee opgezet want ze was nog druk bezig met onderstaande cadeautje dat afgewerkt moest worden.



Ik verschiet er toch elke keer van hoeveel werk zo'n trip met zich meebrengt; al dat in- en uitpakken, om van de was nog maar te zwijgen. Gelukkig scheen het zonnetje gisteren goed zodat de was buiten goed droogde. En buiten was het dan ook nog eens genieten van al die bloeiende bloembollen, het lijkt hier wel een krokussen-paradijs, overal waar je kijkt staan ze te blinken in de zon en dat brengt al meteen het nodige gezoem met zich mee.

Geweldig weertje

Ik wil jullie niet jaloers maken maar ik moest vandaag niet werken.


Eerste werk toen ik vanochtend thuis kwam was het bovenhalen van het tuinterras; want met zo'n zonnetje moet je toch gewoon buiten eten.


Daarna reed ik naar het huis van mijn schoonbroer en diens lief. Aangezien het huis helemaal gesloopt wordt en er van de tuin ook niet veel overblijft ging ik eens zien wat ik nog kon gebruiken. Ik kwam terug met een berg bloembollen, een rozenstruik en nog wat paarse dovenetel.


En ook niet te vergeten deze magnolia takken, want de boom moet er ook aan geloven.


Ondertussen was het tijd om het eten klaar te maken. Gelukkig was ik gisteren al zo vooruitziend geweest om de groentjes te snijden zodat ik ze vandaag enkel nog moest stoven en wat pasta koken. En zo konden we aan tafel tegen dat vrouwlief met de kids aankwam.

In de namiddag hebben we met z'n allen de handen uit de mouwen gestoken; bloembollen in de zit-speel-kippenweide uitgeplant, de bloemenakker zaaiklaar gemaakt, nog wat geschupt zodat we dit jaar toch nog een klein moestuintje hebben.
Dochterlief was vrijgesteld van werken en mocht toezien vanuit de buggy. Tegen dat ze het wel gezien had haalden we wat zaadjes boven en mochten de kippen nog wat extra komen animeren.

Ondertussen zoemden de hommels en bijtjes vrolijk rond en zag ik ook al de eerste vlinders; een citroenvlinder, dagpauwoog en iets met blauw (maar die was te snel weg).Nog een buggy-slaap wandeling anex fietstochtje voor zoonlief en dan was het tijd om te beginnen opruimen.
Na een boke en een douchke konden de kindjes gaan slapen en konden we de chaos die intussen binnen was opgetreden beginnen opruimen. Maar dat was helemaal niet erg want met zo'n weertje stel ik het binnenwerk graag uit tot 's avonds.

Omdat ik er maar geen genoeg van kan krijgen!

Wat doet dat toch deugd! Na maanden van grijzigheid, ineens zoveel kleur, zalig!

Ze schoten met een zucht, naar boven in de lucht ...

Ik ben precies in een muzikale bui de laatste tijd.

Daar is de lente ...

... daar is de zon. Echt aan alles begin je te voelen dat de lente naderend is. Al zijn bovenstaande foto's van winterakoniekjes en sneeuwklokjes nu misschien niet echt geweldig gekozen om jullie daarvan te overtuigen.

Maar het moet jullie toch ook al opgevallen zijn dat de vogels terug energie hebben voor hun vrolijke gezangen. Bovendien flirten sommigen er al openlijk op los en de concurrentie wordt met kordaat gefladder en gekwetter de laan uitgestuurd.

Ook onze kippen voelen de naderende lente en beginnen ineens terug volop eitjes te leggen. We kunnen nog net volgen en anders bakt vrouwlief wel een cake of pannenkoeken; die gaan er altijd wel in.
Pavarotti (onze haan) heeft last van zijn hormonen en bespringt de kippen als hij er zin in heeft. Enkel voor "Flodderke" haalt hij zijn versier-trucs boven, de aansteller, maar ja die staat een trapje hoger op de ladder. Moet frustrerend zijn.
Op onderstaande foto zie je trouwens ook nog Blackie (ra ra ra) die nog maar een dikke week aan de leg is. Raar moet dat zijn zo ineens een ei dat uit uw ... komt.
En ons Elina, met haar gaat het ondertussen al wat beter maar ze heeft nog altijd niet haar glanzende veren terug en leggen doet ze bij mijn weten ook nog niet.


Dat extra streepje zon 's morgens en 's avonds begint nu ook hard op te vallen en kan ik uitermate appreciëren.
En dan mag ik vrouwlief ook niet vergeten; ze vindt het hoog tijd om aan de lente- schoonmaak te beginnen.