Zeg het met bloemen

Dit berichtje zou evengoed kunnen heten zeg het met de bloemenkinderen van Cicely Mary Barker. Want sinds ik haar boek in de bibliotheek ontdekt heb, heb ik het al verschillende keren ontleend. Zoals zij over bloemen schrijft en tekent, ik zou het niet beter kunnen. Kijk zelf maar eens.

Kijk omhoog, naar alle bomen! Heus, je weet niet wat je ziet. In je allermooiste dromen vind je zoveel schoonheid niet. Boven bloesems, blad en twijgen spant de blauwe hemelboog. En kwetterende vogels stijgen in een grote zwerm omhoog. En misschien, ja, heel misschien, zul je ook een elfje zien!

 

Zo klein, zo blauw, zo echt voor jou, sta ik hier op een duin. Mijn grote zussen in de tuin, of in een bloembak vol met zand, of langs de groene waterkant, zijn meer voor grote mensen. Maar ik zal blijven wensen: meisje doe me geen verdriet, al ben ik klein, vergeet me niet!

Lang, recht en vermetel, staat hier de gele dovenetel. Toch hoef je niet van hem te schrikken, want hij zal je heus niet prikken. Maar wil een elfenkindje kwaad, dan staat de netelfee paraat Met opgeheven arm en hand, verjaagt hij snel die stoute kwant.

Als de ochtenddauw de weide met een vochtige waas bedekt, Wordt de pinksterbloem gewekt in haar jurk van lila zijde. Bleekjes kijkt ze naar de morgen, die voor haar zo vroeg begint. Kijk daar staat dat lieve kind; zou jij voor haar willen zorgen?