Waar bleven ze

Bij muggenbeet schreef ik nog verwonderd dat ik niet snapte waar mijn winterakonietjes bleven.


Ik begon er zelfs al voor te vrezen of ze nog wel zouden verschijnen. Als je onderstaand gedichtje van Cicely Mary Barker leest dan zal je me begrijpen;

De winterakoniet

De bloembollen liggen nog lekker te dromen,
allemaal door een laag aarde bedekt.
Het is nog te koud om naar boven te komen,
maar kijk eens wie daar uit zijn slaap wordt gewekt!
Wie komt daar als eerste de grond uit gekropen,
nog voordat de sneeuwklokjes zich laten zien?
Wie doet daar zijn goudgele knoppen al open?
Wie heeft hem geroepen, het voorjaar misschien?

Maar ach vroeg of laat, hij is er onze klein maar fijne Eranthis hyemnalis. Drie groene blaadjes rond een steeltje vormen een krans met daarop de boterbloemachtige bloem. In het bloemetje zitten honingbakjes waarvan vroege bijen en andere insecten dankbaar gebruikmaken. Om de nectar tegen het wispelturige voorjaarsweer te beschermen, openen en sluiten de bloemen zich.