Van mijn erf!!!

Nu zijn wij hier over 't algemeen nogal gastvrij zou ik zo zeggen. De meeste bezoekers van onze tuin mogen hier dan ook ongevraagd langskomen; snoepen van de sappige blaadjes, honing en stuifmeel verzamelen, pieren uit de grond halen, nestjes maken, ... ja zelfs gangetjes in de grond maken.
Maar als er een ding is waar ik niet tegen kan dan zijn het wel ratten, en dan zeker niet diegene die zo brutaal zijn dat ze zelfs een gat knabbelen in mijn compostvat.
Nu moet je weten dat ik echt niets van ratten moet hebben, mijn eerste reactie is dan ook eerder van de panische kant. En dat heeft alles te maken met een laat ik het omschrijven als een traumatische ervaring uit mijn kindertijd.
Toen ik zo'n 9 à 10 jaar was zat er bij ons in het houtkot een merel te broeden. Enthousiast liep ik er dan ook elke morgend naartoe. Maar enkele dagen nadat de eitjes uitgekomen waren en ik dus nog eens ging kijken stond ik bijna oog in oog met een grote muskusrat. Ik ben toen echt verschrikkelijk verschoten.
Gelukkig woont de grootvader van vrouwlief schuin over ons, hij heeft vroeger nog geboert en weet voor zulke situaties meestal wel raad.
Zodoende is het beestje ondertussen naar de eeuwige jachtvelden.
Nu ben ik meestal nogal vredelievend van aard maar voor deze maak ik graag een uitzondering.